Ważnym elementem stalinowskiej polityki wobec wsi w Polsce było przeniesienie tzw. walki klasowej do środowiska wiejskiego. Rozbicie i skłócenie wsi, pozwalało rządzącym lepiej ją kontrolować. Za wrogą część wsi uznano bogatszych chłopów nazywanych „kułakami”. W „walce klasowej” na wsi wykorzystano przede wszystkim narzędzia ekonomiczne. Ucisk fiskalny wsi był elementem szerszych założeń gospodarczych, zgodnie z którymi środki tak pozyskane służyć miały do finansowania inwestycji przemysłowych. Ucisk ten był realizowany m.in. poprzez system obciążeń nierównomiernie rozłożonych na społeczność wiejską. Pokrzywdzoną grupą byli właściciele większych gospodarstw. Skutki tej polityki szczególnie mocno odczuli chłopi na Warmii i Mazurach, gdzie w strukturze powierzchniowej dominowały gospodarstwa średnie i większe obszarowo. Po przystąpieniu do kolektywizacji i rozpoczęciu planu sześcioletniego wykształcono główne założenia „polityki klasowej” na wsi, które w kolejnych latach rozwinięto.