PL EN
 
PL EN
W opracowaniu
Aktualny numer
Numery specjalne
Archiwum
O czasopiśmie

Instrukcja redakcyjna

 
  1. Redakcja przyjmuje jedynie oryginalne teksty naukowe w języku polskim, angielskim lub innych językach narodowych, niezłożone równolegle do druku w innej książce bądź czasopiśmie naukowym. Dopuszczalna objętość tekstów złożonych do Redakcji:
    • artykuł — od 0,5 do 1,5 ark. wydawniczego (tj. ok. 60 tys. znaków liczonych łącznie ze spacjami i przypisami)
    • artykuł recenzyjny - do 1 ark. wydawniczego (40 000 tys. znaków liczonych łącznie ze spacjami i przypisami)
    • recenzja – do 15 tys. znaków liczonych łącznie ze spacjami i przypisami
  2. Tekst przeznaczony do druku należy dostarczyć w postaci elektronicznej, jako plik tekstowy (.doc, .docx, .rtf.) za pomocą platformy redakcyjnej dostępnej na stronie internetowej www.kmw.ip.olsztyn.pl. Tekst powinien być znormalizowany:
    1. font Times New Roman: tekst główny – rozmiar 12, przypisy – 10;
    2. interlinia: tekst główny – 1,5, przypisy – 1;
    3. akapity w tekście głównym – wcięcie 1,25.
  3. Podczas wprowadzania tekstów artykułów, na platformie redakcyjnej należy załączyć streszczenie w jęz. polskim oraz opcjonalnie w języku angielskim do 1000 znaków, pięć słów kluczowych oraz krótki biogram Autora zawierający:
    informacje o stopniu/tytule naukowym, afiliacji, numer ORCID oraz adres poczty elektronicznej.
  4. Układ pierwszej strony artykułu:
    u góry na środku tytuł w cudzysłowie, pismem tekstowym, nie wersalikami, poniżej tekst.
  5. Artykuł powinien zawierać bibliografię, obejmującą przywoływane w przypisach pozycje (nazwisko i imię autora w pełnym brzmieniu, tytuł, miejsce i rok wydania). Bibliografię należy sporządzić w schemacie:
    archiwalia, źródła drukowane, akty prawne, relacje i wspomnienia, prasa, opracowania, źródła internetowe.
  6. Tytuły, cytaty, cudzysłowy.
    1. Tytuły dzieł i dokumentów:
      1. rękopisy: oryginalne tytuły i incipity dokumentów, referatów itp. piszemy
        w cudzysłowie, tytuły nadane przez autora tekstu — bez cudzysłowu, np.
        Laudum sejmiku, Memoriał itp.;
      2. druki: tytuły dzieł i dokumentów piszemy kursywą, tytuły rozdziałów i
        fragmentów dzieł (dokumentów) — w cudzysłowie, tytuły domyślne lub utarte określenia tytułowe — dużą literą bez wyróżnień, np. Kronika Helmolda, Roczniki kwedlinburskie, Geograf Bawarski, Konstytucja 3 Maja.
    2. Cytaty:
      1. źródła cytowane w tekście podaje się w zasadzie w tłumaczeniu (wyjątkowo
        w oryginale); w przypisach zaś zawsze w języku oryginału; zachęcamy do
        podawania w przypisach oryginalnego brzemienia cytatów, które zostały
        podane w tekście głównym w tłumaczeniu; W tekście głównym i przypisach
        cytowane fragmenty dokumentów bądź edycji źródłowych należy zapisywać
        kursywą;
        Cytowane fragmenty innych prac, należy zapisywać krojem prostym, biorąc
        całość w cudzysłów.
      2. w wypadku słowiańskich alfabetów cyrylickich (białoruskiego,
        bułgarskiego, macedońskiego, rosyjskiego, serbsko–chorwackiego i
        ukraińskiego) w tekście podaje się cytat w brzmieniu oryginału, w
        przypisach również w alfabecie cyrylickim;
      3. cytowanych fragmentów źródłowych nie poprzedzamy i nie kończymy
        wielokropkiem;
      4. opuszczenia w cytowanym tekście sygnalizujemy dwiema pauzami w nawiasach prostokątnych: [— —].
    3. Pisownia imion, nazwisk i innych wyrażeń określających osoby.
      1. Stosujemy oryginalną pisownię imion i nazwisk w ojczystym języku osób
        wzmiankowanych, ewentualnie stosujemy transkrypcję z formą transliterowaną, w mianowniku, w nawiasie np. Szewczenko (Ševcenko). Powyższe nie dotyczy osób uznanych za powszechnie znane (np. Dusburg, Henryk Zdzik itd.), panujących i świętych. W wypadku spolonizowanych cudzoziemców można stosować formę polską.
      2. Imiona osób po raz pierwszy wzmiankowanych w tekście lub narracyjnym
        fragmencie przypisu powinny być przytoczone w pełnym brzmieniu. W innych przypadkach podaje się inicjały imion i nazwisko lub — zwłaszcza w odniesieniu do autorów znanych albo często wymienianych w tekście — tylko nazwisko, np. Toeppen, Praetorius. W opisach bibliograficznych i archiwalnych zawsze należy uwzględniać jedynie inicjały imion i nazwisko.
    4. Skróty, daty i inne określenia czasu, liczebniki.
      1. W tekstach stosujemy ogólnie przyjęte skróty: itd., m.in., etc. i inne.
      2. Daty w tekście:
        1. miesiąc słownie, np. 5 marca 1910 rok(u);
        2. przy różnych stylach (kalendarzach): 10/20 maja 1589 rok(u), ale 27 II/11 III 1896 rok(u);
        3. okresy od do: np. 1–10 maja 1900 rok(u), 1 maja–10 czerwca 1900 rok(u);
        4. w datach wtrąconych w nawiasie miesiąc podaje się liczbą rzymską i nie stosuje się skrótu r. na końcu, np. (1 V 1826).
      3. Daty w przypisach:
        1. miesiąc liczbą rzymską, np. 5 III 1900 (nie dotyczy cytatów i fragmentów narracyjnych);
        2. w razie braku daty dziennej miesiąc zawsze słownie, np. w marcu 1825 rok(u).
      4. Pisownia określeń „wiek”, „rok”:
        1. przed — rozwinięte, np. w wieku XVI, w roku 1928;
        2. po — rozwinięte, np. w XVI wiek(u), w 1928 rok(u)
      5. W określeniach typu „w drugiej połowie”, „lata osiemdziesiąte” nie używa się cyfr.
      6. Liczebniki:
        1. zapis cyfrowy z oddzielaniem spacją rzędów wielkości, np. 1234, 11 456
        2. zapis cyfrowy z zastosowaniem skrótów: tys., mln, mld, np. 2 tys., 5 mln, 10 mld.
    5. W przypisach stosujemy te same parametry co w tekście, tzn. wielkość liter, interlinię i margines. W przypadku zbiegnięcia się w tekście odsyłacza do przypisu z przecinkiem, średnikiem lub kropką kończącą zdanie odsyłacz umieszczamy przed tymi znakami (z wyjątkiem skrótów, np.: w. lub r.). W przypisach stosuje się skróty takie jak w tekście oraz konwencjonalne skróty łacińskie: ibidem, idem, eadem, iidem, eaedem, op. cit., loc. cit. Można stosować też inne, przyjęte w historycznych opracowaniach specjalistycznych, jednak z objaśnieniem przy pierwszym zastosowaniu.
    6. Opisy bibliograficzne.
      1. Czasopisma: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł tekstu (kursywą), tytuł czasopisma w bez cudzysłowu lub skrót tytułu (jeśli występuje w poniższym wykazie, bez cudzysłowu), tytuł prasy codziennej lub tygodników z cudzysłowem; rocznik, rok wydania, numer lub zeszyt cyframi arabskimi, strony, np.: J. Michalski, Publicystyka i parapublicystyka doby sejmu 1776 roku, Kwartalnik Historyczny (dalej: KH) 105, 1998, 1, ss. 21–64.
      2. Serie wydawnicze: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, miejsce i rok wydania, nazwa serii i numer tomu bez wyróżnienia (ale w tekście właściwym nazwy serii kursywą), strony na końcu. W wypadku prac zbiorowych po tytule przywoływanego tekstu następuje po przecinku — w: (bez nawiasów prostokątnych), tytuł opracowania zbiorowego pisany kursywą oraz inicjał imienia i nazwisko redaktora, np. J. Tyszkiewicz, Średniowieczne granice wytyczone wzdłuż rzek w Europie Środkowej, w: Z dziejów średniowiecznej Europy Środkowo–Wschodniej, red. idem, Warszawa 2007, Fasciculi Historici Novi, t. 6, ss. 145–152.
      3. Teksty zamieszczone w wydawnictwach ciągłych o charakterze wydawnictw zbiorowych traktujemy jak artykuły w czasopismach, np. J. Staszewski, Elekcja 1697 roku, Acta Universitatis Nicolai Copernici, Nauki Humanistyczno–Społeczne, z. 259, Historia, 28, 1993, s. 73–92. Jeśli książka ukazała się jako jeden tom (zeszyt) wydawnictwa ciągłego, to stosujemy następujący opis: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, miejsce i rok wydania, tytuł wydawnictwa ciągłego w cudzysłowie, tomy, zeszyty i podobne informacje.
      4. Biogramy w Polskim Słowniku Biograficznym traktujemy jak artykuły w wydawnictwie seryjnym, np. M. Zgórniak, Haller Cezary, PSB, t. 9, Wrocław 1960–1961, s. 250.
      5. Stosujemy polskie określenia skrótowe: wyd., oprac., red. (nie pod red.).
      6. W wypadku korzystania z pracy tłumaczonej należy podać język oryginału i datę wydania, z którego dokonano tłumaczenia.
      7. Opisy bibliograficzne wtrącone do tekstu lub wywodu w przypisie zamykamy w nawiasie okrągłym.
      8. W opisach bibliograficznych prac opublikowanych w słowiańskich alfabetach cyrylickich stosujemy alfabet cyrylicki lub transliterację.
      9. Opisy archiwaliów i rękopisów modernizujemy zgodnie z zasadami określonymi w Instrukcji wydawniczej dla średniowiecznych źródeł historycznych (Kraków 1925) oraz Instrukcji wydawniczej dla źródeł historycznych od XVI do połowy XIX wieku (Wrocław 1953).
      10. Opisy bibliograficzne starodruków nie są modernizowane; modernizujemy ortografię tekstów dziewiętnasto– i dwudziestowiecznych.
      11. Stosowanie wielkich i małych liter w tytułach prac publikowanych w języku angielskim: w tytułach angielskojęzycznych wszystkie rzeczowniki, zaimki (z wyjątkiem względnego that), przymiotniki, okoliczniki i spójniki podrzędne są pisane wielką literą. Pisane zaś małą literą są rodzajniki, zaimki dzierżawcze (my, your etc.), przyimki oraz spójniki współrzędne and, but, or i nor, np.: Put Out More Flags; How Far Can You Go?; The Man Who Was Thursday; All’s Well that Ends Well; Pride and Prejudice; A Voyage towards the South Pole (tytuły książek); A Social History of the Welsh Language (tytuł serii); The Faerie Queene; The Passionate Shepherd to his Love (tytuły wierszy lub poematów). Stosuje się wielką literę w pierwszym słowie podtytułu po dwukropku (np. Strange Music: The Metre of the English Heroic Line). Jednak w przypadku użycia or po średniku, celem przedstawienia alternatywnego tytułu, stosuje się małą literę, np.: All for Love; or, The World Well Lost.
 
 
Najczęściej czytane
Najczęściej cytowane
Indeksy
 
Indeks słów kluczowych
Indeks dziedzin
Indeks autorów
eISSN:2719-8979
ISSN:0023-3196
Journals System - logo
Partnerzy:


Towarzystwo Naukowe im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie
© 2006-2024 Journal hosting platform by Bentus
Scroll to top