Badania oparto na założeniach metodologicznych teorii kapitalizmu kulturowego, sformułowanej przez francuskiego socjologa Pierre’a Bourdieu, gdzie pole kulturowe było postrzegane jako pole walki zainteresowanych aktorów (agentów) dążących do akumulacji jak największe-go kapitału kulturowego i symbolicznego. Zainteresowania Mielckego i Ostermeyera zderzyły się w drugiej połowie XVIII wieku, kiedy obaj rozpoczęli pracę nad tym samym projektem kulturalnym: przygotowaniem zaktualizowanego śpiewnika litewskiego, opartego na zasadach racjonalizmu i teologii oświeceniowej. Ponieważ Ostermeyer jako pierwszy przygotował hymn i wydał go z funduszy rządowych, Mielcke nie mógł pogodzić się z tym, że został ominięty przez ambitnego nowicjusza w dziedzinie kultury litewskiej, gdzie jego własna rodzina dominowała przez szereg lat. W krytyce hymnu Ostermeyera Mielcke starał się przedstawić go jako bez-czelnego intruza, który mimo znacznego kapitału symbolicznego nagromadzonego w innych dziedzinach, nie miał wystarczającej kapitalizacji kulturowej w zakresie lituanistycznej kultury pruskiej i zbyt słabo władał litewskim. Mielckemu udało się powstrzymać zdecydowane zaangażowanie Ostermeyera na polu działalności lituanistycznej. Jednak w walce z przeciwnikiem Mielcke stracił także znaczną część zgromadzonego kapitału symbolicznego