W artykule scharakteryzowano rozwój stylowy opraw królewieckich w erze renesansu u manieryzmu, przypadającej na 2 ćw. XVI – około połowę XVII w. Bazując na szczupłych materiałach źródłowych oraz śladowo przebadanym materiale zabytkowym prześledzono proces odchodzenia introligatorów królewieckich od tradycji gotyckiej. Skupiając uwagę na kolejnych mistrzach introligatorskich, charakteryzowano ich orientację formalno-stylową, przywołując zarazem najistotniejsze dane dotyczące funkcjonowania ich warsztatów. Osobne miejsce zarezerwowano dla unikatowego zbioru 20 opraw z tzw. Srebrnej Biblioteki ks. Albrechta Pruskiego i jego drugiej żony Anny Marii. W dalszej kolejności przyjrzano się przemianom w sferze materiałowo-technicznej i zdobniczej na oprawach 2 poł. XVI w., podlegających wyraźnym wpływom tzw. stylu wittenberskiego. Na koniec zdiagnozowano przyczyny stagnacji w introligatorstwie Królewca 1 poł. XVII w., objawiającej się przede wszystkim powielaniem starych schematów dekoracyjnych.