W połowie lat osiemdziesiątych XVIII wieku na obszarach historycznej Warmii wykryto wśród rekrutów przypadki choroby wenerycznej. Okazało się potem, że chorobą było dotkniętych wiele rodzin, zamieszkujących miejscowości rozsiane na Warmii. Uważano, że zaczęła się ona szerzyć na obszarach graniczących z Polską podczas wojny siedmioletniej. W 1786 r. zaproponowano utworzenie głównego ośrodka na Warmii, w którym leczono by choroby weneryczne. Uważano początkowo, że ma znajdować się w Reszlu. Potem zadecydowano o jego erygowaniu w Lidzbarku Warmińskim. Ośrodek zainaugurował swoją działalność w 1787 r. Mogło leczyć się w nim równocześnie 40 chorych. Na jego funkcjonowanie zbierano podatki od wiejskich gospodarzy. Kres jego działalności położyła prawdopodobnie kampania napoleońska z 1807 r., podczas której doszło do bitwy francusko-rosyjskiej w okolicach Lidzbarka Warmińskiego.