Artykuł poświęcony jest dziejom sejmu Prus Książęcych z roku 1566, który stał się przełomowym w relacjach miedzy panującym ks. Albrechtem a stanami pruskimi oraz między lennem pruskim a państwem zwierzchnim Polską. Jego rezultatem było udaremnienie absolutystycznego zamachu stanu tzw. nowych radców książęcych i przejęcie na okres najbliższego dziesięciolecia de facto władzy w Księstwie Pruskim przez stany pruskie, a dokładniej przez oligarchię pruską. Była też szansa, choć niewykorzystana, wprowadzenia polskiego namiestnika, który rządziłby księstwem z powodu niedołężności starego księcia Albrechta (1490–1568) i zbyt młodego do sprawowania tutaj władzy, bo 13-letniego księcia Albrechta Fryderyka. Jednak nadzór Polski nad księstwem został powiększony, choć w mniejszym zakresie. Zagwarantowano szlachcie pruskiej prawo zwracania się do króla polskiego i Korony Polskiej o pomoc w wypadku gdyby książę pruski naruszał jej przywileje. Poza tym władca ten, nie miał prawa zawiązywać żadnych sojuszów bez zgody Korony Polskiej i stanów pruskich.