Potęga Zakonu Krzyżackiego w Prusach opierała się głównie na włączaniu lokalnej ludności do jego systemu społecznego i gospodarczego w XIII i XIV wieku. Proces ten jaskrawo uwidocznił się w przypadku Prusów zamieszkujących Warmię, którzy zostali włączeni do służby Zakonowi i Kościołowi za nadania własności ziemi. Byli oni zobowiązani do służby wojskowej, budowy fortyfikacji i/lub płacenia podatków pieniężnych i naturalnych. Niektórzy z nich zakładali osady. Wśród właścicieli ziemskich występowały procesy kumulacji gruntów w rękach pojedycznych osób, niestabilne użytkowanie własności i przydzielanie działek mniej użytecznych, co było korygowane przez Zakon i Kościół za pomocą specjalnych środków: rozszerzania praw do dziedziczenia, odszkodowań dla własności ziemskiej, grzywny za zabójstwo właściciela ziemskiego (lennika) itp.